Dlaczego Augustyn napisał Wyznania?
Słowa kluczowe
Abstrakt
Wyznania świętego Augustyna ze swoją specyfiką literacką i duchową wyznaczyły ważny kierunek w piśmiennictwie chrześcijańskim, który ciągle jest kontynuowany, i to nie tylko w środowiskach chrześcijańskich. Dyskutuje się w badaniach, dotyczących Biskupa z Hippony, co skłoniło go do napisania tego autobiograficznego dzieła. W niniejszym artykule nawiązujemy do hipotezy, że dokonało się to pod wpływem Paulina z Noli. Wskazujemy następnie motywy, które określiły już konkretną realizację zamysłu Augustyna, a zwłaszcza motyw sławienia Boga i uznania swojej grzeszności. Te dwa główne motywy dopełniają motywy okazania pomocy braciom w drodze do świętości poprzez „opowiadanie” dzieł, jakie Bóg w nim wypełnił, oraz motyw prośby skierowanej do braci, aby otrzymać od nich modlitewną pomoc. W swoim ostatecznym kształcie dzieło Augustyna stanowi ważną pomoc okazaną chrześcijanom w kształtowaniu ich wędrówki prowadzącej do Boga.
Bibliografia
Augustyn, Listy, przeł. W. Eborowicz, Pelplin 1991.
[Google Scholar]
Augustyn, Pisma katechetyczne, przeł. S. Budzik, Warszawa 1952.
[Google Scholar]
Augustyn, Wyznania, przeł. Z. Kubiak, Warszawa 1992.
[Google Scholar]
Baronius C., Annales Ecclesiastici, ed. A. Theiner, t. 6 (388-411), [Paris] 1866.
[Google Scholar]
Benedykt XVI, Św. Augustyn (II), „L’Osservatore Romano” 2008 (29), nr 3.
[Google Scholar]
Courcelle P., Les Confessions de saint Augustin dans la tradition littéraire. Antécédents et postérité, Paris 1965.
[Google Scholar]
Courcelle P., Recherches sur les „Confessions” de saint Augustin, Paris 1968.
[Google Scholar]
Czuj J., Nieśmiertelna książka, Warszawa 1939.
[Google Scholar]
Die Confessiones des Augustinus von Hippo. Einführung und Interpretationen zu den drei zehn Büchern, red. N. Fischer, C. Mayer, Freiburg–Basel–Wien 1998.
[Google Scholar]
Le Confessioni di Agostino (402-2002): bilancio e prospettive. XXXI Incontro di studiosi dell’antichità cristiana, Roma, 2-4 maggio 2002, Roma 2003 (Studia Ephemeridis „Augustinianum”, 85).
[Google Scholar]
Leonardi C., Agiografie medievali, Firenze 2011.
[Google Scholar]
Lyotard J.-F., La Confession d’Augustin, Paris 1998.
[Google Scholar]
Paulin z Noli, Listy 1-50, przeł. M. Wysocki, J. Pałucki, M. Pyzik-Turska, Kraków 2019 (Źródła Myśli Teologicznej, 82).
[Google Scholar]
Rodriguez J.M., El libro de las Confessiones, [w:] „Le Confessioni” di Agostino di Ippona. Libri VI-IX, Palermo 1985, s. 9-44.
[Google Scholar]
Sciacca M.F., Sant’Agostino, Milano 2021.
[Google Scholar]
Starowieyski M., Szymusiak J.M., Słownik wczesnochrześcijańskiego piśmiennictwa, Poznań 2018.
[Google Scholar]
Trapè A., Introduzione, [w:] Agostino, Le Confessioni, Roma 1965, s. IX-CXXI (Nuova Biblioteca Agostiniana, I).
[Google Scholar]
Trapè A., Święty Augustyn. Człowiek, duszpasterz, mistyk, przeł. J. Sulowski, Warszawa 1987.
[Google Scholar]
Vigini G., Il libro cristiano nella storia della cultura, t. 1: Dal I al VI secolo, Milano 2015.
[Google Scholar]
Vita Sancti Aurelii Augustini, Hipponensis episcopi, ex jus potissimum scripts concinnata, [w:] Patrologia Latina, t. 32, Parisiis 1865.
[Google Scholar]
Wirgiliusz, Eneida, przeł. Z. Kubiak, Warszawa 1987.
[Google Scholar]
Podgląd
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Kategorie
Prawa autorskie & Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.
Prawa autorskie (a). Co do zasady – autorzy, niebędący pracownikami Uniwersytetu Zielonogórskiego, zachowują prawa autorskie, w tym prawa wydawnicze do artykułów, bez żadnych ograniczeń.
Prawa autorskie (b). Co do zasady – autorzy, będący pracownikami Uniwersytetu Zielonogórskiego, nie zachowują praw autorskich, w tym praw wydawniczych do artykułów. W takich przypadkach właścicielem praw autorskich jest Uniwersytet Zielonogórski.
